WONG LORO PADHA NGANGGO KLAMBI IJO

LATIHAN njoged kang dianakake saben di­na: Senen, Rebo, lan Setu, nyata wis ngraketake Ayu Mawarsari karo Bayu Argantana. Raket sesambung­an pasrawungane. Raket jalaran kerep ketemu, jalaran ke­rep bebarengan budhal menyang lan bali saka papan latihan. Sesambungan antara­ne kang nglatih lan kang dila­tih kang maune kaku, Saki, wis ora. Ora kaku maneh.

Nyata bab kuwi ndadek­ake kemerene kanca-kancane Ayu. Tenan. Emane, ngetung siji-siji kang dadi runtik atine kuwi mung bakal nglanturake crita iki. Ora! Karodene ya kanggo apa ngenalake kang padha ngingu uler neng njero ati kuwi. Eman-eman. Tenan.

’’Mas Bayu dereng kondur teng Yoja?’’

’’Yen aku bali apa arep melu?’’ batine Bayu, ’’O, upama gelem melu, mesthi wae banjur dadi tambah se­neng atiku. Yen ora, malah rasane kok aras-arasen bali, ngono! O, bocah kok ayune, hm, ayu kathik sajeneng-jenenge pisan. Ayu jenenge, ayu rupane, ayu ati­ne. O, irunge, hm, mbok aku disilihi sedhela wae!’’

Se­pisan maneh, tembung-tem­bung kuwi mau mung kan­dheg neng pambatinane Bayu wae. Yen ana kang banjur kelair, kuwi tembung-tembung seje.

’’Ah, kok panggah krama wae ta? Coba, yen aku banjur mangsuli nganggo krama ing­gil, kepriye ... hara!’’
Ayu dhewe sajak isih ka­ton rada kikuk. Bocah Pang­gul kang nyata ayu manis kuwi ngrumangsani yen tem­bung-tembung kramane wae isih kalah alus karo tembung-­tembung ngokone Bayu.

’’Iya, Mas. Ning, anu lho, ya ngene iki. Kaku! O, iya, jare anu Mas, neng Yoja kuwi, wong misuh wae kudu nganggo tembung krama, malah krama inggil. Beda banget ya Mas, karo basane wong kene, basane wong adoh kampus cedhak kakus. Neng Yoja ora ana Mas ya, kakus kang paling dawa sangalam donya kaya neng kene?’’

’’Hehehehe…! Hm, ya ana! Mung, luwih arang apa luwih kerep digunakake, kuwi seje perka­rane.’’

’’O, iya Mas. Pitakonku mau durung diwangsuli. Ka­pan sampeyan bali nyang Yoja?’’

’’Ya, yen ka-ka-en-e wis rampung.’’

’’Ngenteni rampunge, mangka telung wulan. Apa ora selak kangen?’’

’’Wingenane, bapak, ibu, lan adhiku wis mrene. Mau esuk lagi bali.’’

’’Lha, adhik sampeyan kang sijine maneh?’’

’’Lho, kok ngerti yen adhiku ana loro? Enjang kuliah neng Jakarta, dadi ora bisa melu dolan mrene.’’

’’Dudu kang kuwi, Mas?’’

’’Lha, kang endi?’’

’’Kang sijine maneh.’’

Bayu lagi sambung karo kang dikarepake Ayu.

’’O, yen kang kuwi, malah aku mesthi banjur kangen yen bali menyang Yoja.’’

’’????’’

’’Bocahe malah neng es­em-a kene jare!’’

’’O, sampeyan pindhahake mrene ta. Sampeyan apa, mm, utawa si adhi kuwi mau, apa duwe sedulur neng kene? Pokoke pindhah satu­tuge wae. Yen mung telung wulan, ee, kok ya olehe ke­bacut!’’

’’Lho. Ora. Ora pindhah kok.’’

’’O, lagi nerusake, mm, dhaptar lebonan wingi ku­wi?’’

’’Dakkandhani ya? Ning ja kaget. Tenan. Kaget mono njalari lara. Neng njero dha­dha. Angel tambanane.’’

’’Mung kuwi?’’

’’Apane?’’

’’Kang bakal sampeyan kandhakake mau.’’

’’Ora. Kuwi lagi ancang­-ancang. Ngene: adhiku kang siji iki, kang sekolah neng es-em-a Panggul, pancen adhiku kang ayu dhewe. Ayu sembarange. Tenan. Wong je­nenge wae ya….. Ayu!’’

Sakala lambene Ayu ge­meter, kaprebawan dening jejantunge kang mesthi wae luwih gemeter. Ora ana perlu­ne dheweke nyalahake ble­dheg kang mentas nyamber. Nyabet pipine kang dumadakan katon semburat. Abang tomat. Legi­ne? Wooo, manis!

Kuwi kabeh mung jalaran. Wiwitan. Pambuka. Lan, mes­thi dudu Bagus Argantana kang anggota Senat neng Fa­kultase yen banjur mbutuhake wektu suwe kanggo nga­jak Ayu ambyur nyang intine lelakon. Ya, lelakone wong sakloron kang sengsem lelum­ban neng telenging katresnan.

’’Mas Bagus, sesuk dina Minggu. Dolan nyang Pelang ya?’’

Saiki Ayu wis wani ajak­-ajak. Malah, kandhane Siti Kamsiah --kancane Bagus kang saka jurusan Sandiwara kuwi-- wis wani ngalem barang. Wah!

’’Lho, sesuk rak latihan ta?’’

’’Ya, bubare aja wengi-­wengi!’’

’’Yen wiwite wae wis jam telu?’’

’’Gampang, Mas. Sesuk wi­wit jam siji. Mengko aku kang ngandhani kanca-kanca. Pokoke tanggung beres!’’

’’Yen ngono tenan, bakal seneng banget, aku!’’

Lho, rak tenan. Ayu wis wani nyiwel mas Baguse!

’’Wis ping pira Mas, sam­peyan dolan menyang Pe­lang?’’

’’Ping pindho. Arep ping telu iki.’’

’’Wis mlebu guwa Kere?’’

’’Durung. Mm ... uwis??’’

’’Uwis. Hmm, njerone, huapiik banget.’’

’’Ora wedi?’’

’’Ora.’’

’’Ana kancane?’’

’’Ya, ana, ta!’’

’’Lha, kuwi apa!!’’

’’Apane, Mas?’’

’’Kancane kuwi! Kang ma­rahi wani. Ora wedi. Malah seneng!’’

’’Mesthi wae. Nggo apa su­sah digawa mrana?’’

’’Lho, kok!’’

’’Iya.’’

’’Ora ana kang medeni?’’

’’Ana.’’

’’Apa?’’

’’Ombak.’’

’’He!’’

’’Wis ta, Mas. Pokoke sesuk wae!’’

’’Apane?’’

’’Bola-bali kok, apa, apa­ne!’’

’’Lho, lha, iya.Terus apa? Liyane apa lan apane? Hee?’’

’’Embuh, ah!’’

’’Lho, kok embuh!’’

’’Hhhhhh……!’’

’’?????’’

’’Mmmm!’’

’’Ah.’’

’’Hhhh!’’

’’Sesuk, ya?’’

’’Wedi, Mas!’’

’’Senajan ana kancane?’’

’’Embuh, ah!’’

’’Bola-bali kok: embuh ah!’’

’’Ya ben. Kae lho, kanca-kanca wis padha teka!’’

Latihan njoged diwiwiti, neng latar Kadhikbudan keca­matan Panggul. Kang nglatih Bayu Argantana, mahasiswa ka-ka-en saka sawijining pawiyatan luhur ing Ngayogya­karta, dibantu dening Siti Kamsiah, kancane. Kang latihan akeh. Ana yen mung sela­we wae. Kathik, embuh pan­cen dijarag apa piye, kabeh prawan kemambung kanthi prejengan --rata-rata-- saka klas bintang iklan televisi utawa aktris sinetron. Tenan. Lan, ing antarane kang huayu-huayu kuwi; Ayu Mawarsari pancen kang huayu dhewe.

Ayu wiwit ngipatake sam­pure kang banjur nyempyok wiramaning gamelan. Nyempyok ati loro kang wis dhepleng dadi siji. Ayu ngigel. Ngigel saati-atine, ya atine kang lagi ketaman sengsem. Nyawang egolane, wo, jantunge sapa kang ora kaya gogrog? Tenan, kok!

Dina Minggu. Bubar latihan, Ayu sida ngethapel ing boncengan, diplayokake Bayu menyang pesisir Pelang nganggo sepedha montor bebek wetonan paling anyar. Kang luwih pas: Ayu lan Bayu mlayokake ati loro kang wis dhepleng dadi siji. Ah, emane, kok ora ana kang ngelikake manawa kekarone budhal nganggo klambi ijo. Mangka kuwi klebu walerane gisik Pelang, walerane jagad.

Crita ngenani nom-noman kaya Ayu lan Bayu kuwi --kang dolan menyang Pelang nganggo klambi ijo njur ne­mahi kacilakan-- dudu crita ngayawara. Ya, kacila­kan cilik, ya, kacilakan gedhe. Tenan. Hm, gek piye yen bocah loro kuwi wis tekan puthuk ing sandhinge sungapan Pelang. Gek piye yen se­karone ilang ing antarane ijone suket, ijone gegrumbul­an, ijone langit, ijone banyu segara? Piye yen sekarone kerem ing telenging ati loro kang wis dhepleng dadi siji, dadi ijo royo-royo kuwi?

Lho, rak tenan! Lagi ungak-ungak guwa Kere, se­karone dipapagake macan sa­montor tengki gedhene. Nyri­takake lelakon sabanjure, jan mesakake. Mung, bareng wis surup durung padha bali, desa Bodhag dadi geger. Dudu gegere wong ngoyak macan, ning gegere nggoleki kang wayahe wis neng ngomah kok durung teka-teka. Bareng ana kang kandha yen lungane bareng lan padha nganggo klambi ijo, gegere tambah rame. Kanca-­kancane Bayu, kanca-kancane Ayu, kabeh padha bingung pating bilulung. Pak Lurah saandhahane katut melu kon­trang-kantring. Ya, saora-orane pikirane. Ana kang marani Mbah Dhukun, ana kang nyu­sul menyang Konang, ana kang nyusul menyang Pelang. Nampa kabar yen bocah sakloron ngidul parane kanthi klambi ijo, akeh kang banjur dadi pupus pengarep-arepe.

Yen wayah ngisak ana bo­cah loro teka nganggo klambi ijo, kuwi pancen ya Bayu karo Ayu. Dudu arwahe. Bo­cah nom-noman kang isih padha cupet nalare alok, ’’Huuu, malati gombale mukiya! Genah Mas Bayu nganggo klambi ijo, ya, bisa bali wu­tuh ngono kok!’’ e, ya ora kena dipaido.

Njur kepriye crita sanya­tane ngenani macan kang mapagake bocah loro neng Guwa Kere kuwi? Lha, ya kuwi! Untunge, ya, untunge kok macan kuwi wis ompong. Jan, ompong. Sa­king tuwane kira-kira wae. Ning, bocah loro kuwi ka­dhung diameti. Mula saka ku­wi, sadurunge Bayu bali me­nyang Ngayogya, saka pamra­yogane Pak Lurah, wong tu­wane Ayu merlokake nanggap wayang kulit saperlu murwakala kang padha nate kumpul neng njero cang­keme ma­can. []


Sumber; JB