SAWIJINING DINA ING PESISIR KARANGGANGSA

’’Mas, jane ngono sampe­yan ki temenan apa ora ta?’’

’’Lha, rumangsamu apa e­thok-ethok?’’

Dheweke banjur ndhing­kluk, sajak rumangsa salah de­ning pitakon kang mentas wae diucapake. Kuwi mesthi ora bakal kedadean lamun dheweke be­ner anggone nanggapi wangsulanku kang uga arupa pitakon kuwi.

Pesisir Karanggangsa dadi seksi. Nyekseni sakabehing tindak, sakabehing rembug kang gegayutan karo aku lan dhe­weke. Manuk kang padha ngoceh kanggo mahargya tekane esuk, semut kang isih padha umpetan sa­ngisore suket, ombak dham­pyak-dhampyak, lan srenge­nge kang katon sigrak, sajak kesengsem nyekseni sepasang nom-noman kang lagi keban­jut rasa asmara.

’’Tenan, Mas, aku ora nyu­janani tulukang sedyamu. Aku ngerti yen sampeyan dudu go­longane wong lanang kang se­neng iseng. Ning ya kuwi, takjaluk sampeyan was isaa ndu­ga apa kang saiki lagi takra­sakake.’’

’’Mesthi Sri. Aku uga ngrasakake angete srengenge esuk iki, angete dhadhamu, angete dhadhaku dhewe, angete atimu, angete atiku dhewe, angete katresnane awake dhewe iki.’’

’’Dudu kuwi! Sampeyan kuwi lho; kok malah mba­nyol. Kene omong tenanan kok ditumpangi deklamasi.’’

Kira-kira wae saking ge­mese, githokku digablog rosa nganti aku pringisan. Nalika dheweke katon rada limpe, arep takciwel pipine ora mentala. Eman aluse! Eh, tenane, ora wani. Ning, banjur kaya entuk kasekten ndadak, aku dadi wani. Wani ngesun barang, malah! Nyatane, nalika takambung, dheweke ora endha. Malah merem dhapet.

’’Mas, aku wedi.’’

’’Wedi apa?’’

’’Ora wedi apa-apa.’’

’’Lho!’’

’’Wedi kelangan sampe­yan.’’

’’Ora usah wedi, Sri. Ora, ­ora yen aku nganti mentala ninggalake kowe. Ya mung kowe wong kang paling taktresnani. He, Sri! Aja kaya wong arep nangis ngono. Ma­lah bingung aku mengko.’’
Dheweke prembik-prem­bik. Mripate katon wiwit ka­ca-kaca. Age-age kacu kang digegem kenceng takre­but alus-alusan banjur takga­we ngusapi luh kang wiwit nelesi pipine.
Nalika angete srengenge dadi panas, dheweke lagi wi­wit bisa nata rasane.

’’Sri?’’

’’Hmmm.’’

’’Suk ora usah rene maneh wae ya?’’

’’Lha, piye?’’

’’Wong nyatane awakmu ora dadi seneng, ning malah tangisan ngono kok.’’

’’Kang marahi ya sapa!’’ Dheweke wiwit ngalem, lan tambah cengeng; mesthi wae!

’’Kang marahi sapa piye ta? Wong nangis karep-karepe dhewe ngono kok. Jane ngono awakmu mau tak kapakne ta?’’

’’Mentas wae dilakoni ngo­no kok wis lali!’’

’’Sri! Mentas ngapa aku mau?’’

’’Kang marahi aku nangis?’’

’’He eh.’’

’’Ning aja kandha-kandha lho Mas! Mundhak didukani bapak.’’

’’Ora.’’

’’Ya kuwi man Mas, kang marahi aku nangis.’’

Wis genah, wangsulan iku ndadekake bi­ngungku. Wong mung diambung was kok njur nangis. Apa ru­mangsa keduwung, apa isin karo semut? Isin karo manuk? Isin karo watu-watu karang kae? Apa malah keranta-ranta marga senenge, aku ya ora ngerti! Yen ngono kuwi nangis marga seneng, ha­rak malah repot yen suk kla­kon dadi bojoku! Apa dheweke kuwat nangis saben dina?

’’Ya wis Sri! Yen pancen dadi karepmu kang kaya mau kae ora bakal takambali ma­neh. Kamangka yen manut karepku, ngono kuwi mung nggambarake sepira gedhene katresnan marang awakmu.’’

’’Aku wis ngerti kuwi ka­beh, Mas. Ya marga kuwi mula banjur tuwuh rasa wedi jroning atiku. Sepira ba­kal larane mengko yen wis te­ka titiwancine sampeyan ning galake aku.’’

’’Jane ngono awakmu ku­wi percaya tenan apa ora ta, marang aku?’’

’’Yen ora percaya apa aku gelem sampeyan ajak rene ba­rang?’’

’’Lha, iya!’’

Bakal bojoku iki pancen lancar tenan kok pikirane. Ora kliru anggonku ngetog karosan ngesok katresnan ma­rang dheweke. Nate aku udur-­uduran perkara cengeng lan ngaleme wong wadon karo dheweke. Aku ngandhakake yen ing ngalem lan cengenge dumunung keringkihane wa­nita. Dheweke ora trims. Ma­nut dheweke, malah ing kono dumunung kekuwatane wani­ta. Lan ing bab iki aku kudu trima kalah, awit nadyan dikayangapa dheweke mesthi luwih ngerti sakabehane nge­nani wanita, tinimbang aku. Aku kalah, nanging aku ma­lah seneng dene kepinterane bakal bojoku ora ketutupan ayune. Nanging apa iya bener dheweke mengko dadi bojoku tenan? Ah, pitakon iki du­rung wayahe takpikirake; apa maneh ngelingi yen lair, jo­dho, lan tibaning pati kuwi wis digarisake nalika menung­sane durung lair ing slam do­nya!

Aku mung bisa ndedonga, muga-muga ya Sri Windarti iki kang dening Gusti Kang Maha Kuwasa dicadhangake dadi bojoku. Saben-saben bubar ndonga ngono kuwi mes­thi banjur thukul sawijining pitakon jroning batinku: Apa kang wis kebacut digarisake dening kodrat kuwi isih kena diwiradati?

Urip iki kebak pita­kon. Saupama pitakon-pita­kon kuwi awujud barang ka­sat mripat kang mbutuhake panggonan, mesthi wae me­nungsa ing alam donya iki enggal ludes kaendhih dening pitakon-pitakone dhewe.

Saya panas. Githokku di­gablog maneh nalika dheweke ngonangi aku lagi nglamun. Nalika arep dipindhoni, ta­ngane tak tampani.

’’Kepanasen kaya ngene kok ya isih kober nglamun ki jane ngono kang sampeyan la­munke kuwi sapa ta, Mas?’’

’’Apa kono ra krasa?’’

’’Krasa panas, ning ra krasa yen dilamunke!’’

’’O, kepanasen ta!’’

’’Mas, ayo nyang ngisor uwit kae?’’

’’Yuk!’’

Ing ngisor uwit:

’’Mas?’’

’’Apa? Arep nangis maneh?’’

’’Ora. Tak takon ya?’’

’’Ndang. Takona!’’

’’Awake dhewe iki kok neng kene ta?’’

’’Kok kaya bocah cilik ta? Wong wis diniyati wiwit rong minggu kepungkur ngono kok.’’

’’Iya, ning kok njur aku te­rus karo sampeyan? Sampe­yan kuwi apaku, lha rene iki mau perlune ya apa?’’

’’Sliramu kuwi sir-siranku, Dhiajeng, wong ayu!’’ Saking gemesku, irunge takpithet. ’’Rene iki mau jane ngono arep sir-siran. Ora arep padu!’’

’’Sir-siran kuwi apa ta?’’

’’Embuh Sri! Kok kaya bocah cilik wae. Lha, yen ma­nut karepmu ya apa, sir-siran kuwi!’’

’’Ya embuh mas. Yen nger­ti apa ya aku takon. Aku ora bisa nerangake Mas. Nanging aku bisa ngrasakake. Bisa ngrasakake yen pisah karo sampe­yan kuwi atiku njur dadi se­dhih, njur kangen. Kamangka aku ngerti yen sampeyan ku­wi wong liyan ndrayan; dudu sanakku, ya dudu kadangku. Uga ora bisa takterangake apa sebabe aku manut wae sampeyan ajak dolan rene. Kamangka upamane, iki mung upama lho Mas ya, upama aku sampeyan rudapeksa neng kene, nadyan sampeyan pateni pisan, ora ana kang bakal bisa nulungi, nge­lingi kene iki papan sepi kaya ngene.’’

’’Ya kuwi kang diarani tres­na! Ora perlu diterangake ma­neh. Awake dhewe tekan ke­ne iki ya amarga tresna kuwi!’’

Aku lan dheweke banjur padha ngguyu bebarengan. Cekikikan kaya manuk kang lagi gegojegan ing sandhuwure uwit, pang-pang, lan gegodhongan. Taksawang dheweke wis lega. Sajak wis ora ana maneh pitakon-pitakon kang temangsang ing nje­ro atine. Nanging tibake pitakon-pitakon kang kebacut lunga kuwi malah nggodha aku. Jroning wektu sedhela wae thukul pitakon-pitakon anyar; nindhihi pitakon-pitakon sadurunge. Apa sejatine tresna kuwi? Apa ana katres­nan kang seje rasane karo kang lagi tak rasakake iki, lamun tresna kuwi pancen mung ke­na dirasakake lan angel di­terangake? Apa aku Ian dhe­weke bakal kuwat ngangkat katresnan iki menyang san­dhuwure bangunan balewis­ma? Apa sangune wong be­brayan kuwi? Apa ta sate­mene bebrayan kuwi? Apa kabeh kuwi padha karo tres­na, angel diterangake?

Aja maneh mangsuli pita­kon bolah ruwet kaya ngono kuwi; sejatine pitakon: Apa aku iki wis nresnani Sri Win­darti kanthi sejatine tresna, apa tresnaku iki mung karana rasa sepi; sepine ati lanangku, iku wae durung nate bisa takwangsuli!

Anggonku umpetan ing ngisor uwit karo Sri Windarti nyatane banjur konangan sre­ngenge. Panase ora keconggah ngobong pitakon-pitakon kang tansah nggodha aku; ora ke­conggah ngalumake godhong­godhong lan kembang-kem­bange katresnanku marang Sri Windarti. []


Sumber: JB