TIBA ING PANGKON

SAELINGKU, babarpisan aku durung nate kandha nge­ne, ’’Tyas, aku tresna kowe!’’ Yen ing sawijining wektu kang wis rada suwe kelakone aku banjur nampa layang saka Tyas kang ngandhakake yen dheweke babarpisan ora duwe pawitan tresna marang aku ke­jaba tresnane adhi marang kangmase, kuwi pancen beja­ku. Tenan. Sajake pancen ma­nut garikang pepesthenku, aku kudu nate ditampik sadurunge aku dhewe nelakake katresnan­ku. Lan, yen banjur Tyas kang kudu dadi paraga kang nampik katresnan kang durung nate takpratelakake kuwi, mesthine ya pancen kudu kaya ngono manut garikang pepesthen. Mung wong gemblung kang percaya yen ing jagad pasra­wungan iki kakehan bab kang mung sarwa kebeneran duma­dine.

Wiwit indhil-indhil dening wong tuwaku aku dingenger­ake kulawargane Tyas. Jala­rane klasik banget, wong tu­waku kliwat sekeng, kathik se­dulurku kemriyeg.

’’Wong ngenger mono Le, pawitane mata picek kuping budheg. Kowe kena lali karo wong tuwamu kang ora kuwat dadi wong tuwamu iki, nanging aja pisan-pisan lali karo Gusti Allah. Ora, Le. Sateme­ne kok ora kuwat ngono ya ora. Mung, kanggo dina tem­bemu sajake iki luwih becik. Anggepen kabeh iki pinangka tapa bratamu.’’

Angger keli­ngan, aku dhewe njut mikir, bocah saumur-umuranku nalika semana kae, kok wis bisa dadi trenyuh dening ukara-ukara pitutur kaya ngo­no kuwi.

Nyatane aku banjur kena di­upamakake lulus saka panda­daran. Ora ketang saka pawiyatan swasta, aku banjur wenang nyandhang gelar insinyur. Dadi, jenengku dadi: Ir Nabonenar. Insinyur Nabone­nar!

Wong tuwane Tyas, kang wiwit biyen mula wis takang­gep kayadene wong tuwaku dhewe, pancen wong kang paling berjasa marang aku, sawise bapa biyungku dhewe. Aku duwe utang budi kang mesthi ora bakal bisa taksaur nganggo apa wae. Mulane yen aku banjur mutusake nuruti pamrayoga amrih aku saya ngraketake sesambunganku karo Tyas, ora mung minang­ka kangmas lan adhi, nanging kayadene wong sakloron kang ajar urip bebarengan, kuwi uga ora takjarag kadidene tindak males budi. Kudune ngono.

Nalika kuwi aku wis wiwit nggarap skripsi. Tyas, jenenge ngono Respati Asrining­tyas-- isih kelas loro SMA, na­nging mesthine ya wis sawatara suwe olehe duwe pakulinan nggarap sari! “Nanging apa Tyas dhewe bakal bisa nimba­ngi katresnanku, saupama aku tresna?” ngono pitakon kang thukul sajroning batinku.

Dhasar wong lanang. Ngerti yen entuk angin kang jenenge Insinyur Nabonenar iki mesthi was saya ngglibet. Tak glibeti, katone Tyas kok ya mathuk, katitik saka sambutane kang saya hangat. Yen ana wektu longgar lan aku sambang nyang omahe, kang satemene wis ora ana bedane karo omahku dhewe, prasasat bokong durung nganti semeleh dheweke wis gupuh nyepakake pinas githel (kopi panas legi kenthel) lan nyamikan kare­manku. Njut yen ora bapak, ya ibune, utusan menyang endi ngono, kang kaya-kaya kudu karo aku. Tyas dhewe ya enggah-enggih mawon, kanthi babarpisan ora ngatonake gla­gat pasemon lamun dheweke kepeksa. Mulane selot suwe selot tambah kuwanenku. Aku selot ngglibet!

Ing sawijining wengi nalika wulan ndadari, ing jero kamare, tanpa ancang-ancang, pipine taksun wani. E, lha kok dheweke njingkat.

’’Biyasa,’’ batinku, ’’prawan kencur mesthi lageyane ngono!’’

Nganti wusanane, tanpa kanyana-nyana, taktampani layange kang ngandhakake yen dheweke babarpisan ora duwe pawitan tresna marang aku, kejaba tresnane adhi marang kangmase. Aku kongang step. Untunge, ora kedlarung-dla­rung. Malah nalika kudu gawe layang wangsulan, gampang wae olehku gawe ukara.
Takkandhakake yen wong beja mono ora kaya Damar­wulan kang entuk kanugrahan saka Gusti Allah, nampani katres­nane Sang Ayu Kencanawu­ngu. “Nanging kuwi wis dadi dongeng. Ewasemono, mesthine ora bakal ana dongenge Damarwulan Ngemis Katresnan!”

Durung nganti seminggu saka olehku ngirimake layang wangsulan kuwi, aku nampa kabar saka sumber kang banget pinarcaya, yen satemene Tyas wis sambung tresna karo Mas Budi. Mesthine diceluk Pak, wong kuwi gurune. Nanging embuh saka dayane apa, embuh diujuk-ujuki dhe­mit kuburan embuh pive, kok rasane aku malah saya wani ngglibeti Tyas. Malah saya ku­rangajar, saya wani ancang-an­cang ngesun pipine!

’’Hssphhhmm….!’’

’’!!!!!’’

’’Sssssst!’’

’’Hhhh….!’’

’’Kok...... ?’’

’’Gak entuk!’’

’’Mosok kangmas gak entuk ngesun adhike!’’

Aku lan dheweke, nyatane pancen dudu kangmas lan adhine. Raiku saya cedhak kayo irunge. Irungku saya cedhak karo irunge. Lambeku saya cedhak kayo lambene. Saya cedhak. Saya cedhak!

’’Sthpphhzz....!!’’

’’Maass!!’’

’’Apa?’’

’’Mbuh…!’’

Angger kelingan kuwi, atiku banget trenyuh. Luwih-luwih yen kelingan Astunik, kanca kuliah, kanca mbangun tresna, kang impene takbuyarake merga aku kepilut gebyare Tyas. Ealah. Wiwit biyen mula kok angger kang jeneng getun kuwi mesthi ketemu mburi! Menyang endi wae aku, rasane tansah dietutake, diuber, dosa! Aku banget keduwung.

’’O, aku iki lagi mapan ing sisih ugendine laladan katres­nan, kang mujudake laladan kanugrahane Gusti tumrap kawulane, ya?’’ ngono swarane tangisku.

Gelarku tambah. Kang mau­ne mung it, dadi Ir Ng K Yen ditulis jangkep, jenengku dadi: Nabonenar Ir Ng K Ora Ir Nabonenar Ng K wong yen didawakake kudu dadi: Nabonenar, Insinyur Ngang­gur Kethekur! Ndilalah ker­sane Allah, golek gaweyan kang cundhuk karo insinyurku angele kok ya ora jamak.

Apa iki walat? Pamales saka Gusti Kang Akarya Jagad? Mu­ga-muga wae ngono. Apama­neh kang bisa diarep-arep de­ning wong, titah, kang wis tumindak salah kejaba pau­kuman? Mung sajroning pakunjaran sapa wae bisa nge­nam impen sarwa endah sajro­ning pangarep-arep luwar saka pakunjaran. Langit lan lintang-lintang meh ora ana apa-apane kanggone wong kang sanyatane utawa mung saka rumangsaku, tansah mapan sanjabaning pakunjaran.
Rasane pancen aku lagi kudu mapan ing jagad dhedhet lelimengan. Yen mbaka sithik aku bisa ngrasakake kanik­matan, kaendahan, ing jagad dhedhet lelimengan iki, apa iki pratandha yen aku bakal utawa malah-wis wiwit nyim­pang saka kabecikan? Aku ora ngerti. Tenan, Ora ngerti, aku!

Uga, nalika sanjabaning pangimpenku ana barang ge­dhe, abot,atos, tiba ing pang­konktu, aku babarpisan ora ngerti: lintang apa watu!

’’Mas Nenar?’’ dumadakan Tyas nyaruwe kanthi tembung kang diucapake kanthi lagu kang kongang nuwuhake swasana kebak misteri.

’’Entuk, yen aku takon?’’

’’Lho, kok?’’

’’Kudu diwangsuli lho, ya!’’

’’E, ya nontok-nontok pita­kone, ta, Ning pancen wajibe wong ditakoni mono aweh wangsulan, ora ketang, yen angel ya digawe pe-er dhisik.’’ Aku ngerti, menyang endi juntrunge pitakon kuwi. Na­nging bab kuwi malah takjaga amrih ora kinawruhan.

’’Mas Nenar, racake apa anu ta, wong lanang kuwi ora bisa setya?’’

Lho. Rak tenan! Saya ga­wang-gawang juntrunge per­karane!

’’Wah, pitakonmu ilmiah banget! Wangsulan kang prati­tis mung bisa diwenehake sawise nganakake panaliten kang mbutuhake wektu lan wragat omber.’’

Njut jinem. Suwe. Suwe banget, saora-orane kanggo ukurane wong sakloron kang lagi sape­jagong.

’’Mas Nenar?’’

’’Hm......’’

’’Sampeyan apa isih ngarep­-arep aku?’’

’’Bleeggh!’’

Barang gedhe, abot, atos, tiba ing pangkon­ku. Aku klenger. Tenan, kle­nger. Klenger tenan!! Aku ora wani ngandhakake kepriye pisambat­ku. Hayo, sapa kang ngerti? []


Sumber: Mekar Sari