FOTO: TITAH RAHAYU
Iki tau kedadeyan tenan, jaman isih enom biyen, sok melu besanan. Wong neng desa, yen bisanan wong atusan ndlidir padha mlaku ndlamak. Arane pangombyong besan, tekane mesthi tinampa kanthi gupuh, suguh, aruh, dening omahan sabrayate.
Lha, sing dadi liding crita iki, wong enom kuwi sok aneh-aneh, njarag kancane. Upamane ngene, nalika salaman karo salah sijine panampa tamu, sambi bisik-bisik, "Nuwun sewu, ingkang ngagem rasukan abrit (klambi abang) ngajeng nika boten dhahar ulam/daging, nggih?"
Tekan wayahe metu sega, bisane rawon utawa kare, diladekke langsung nyang saben tamu, ora imbal-imbalan (jalan ranting) kaya umume saiki, pas Si Klambi Abang disuguhi sega sayur tewel karo lawuh endhog ceplok. Segane diwadhahi piring isih nganggo dilemeki godhong gedhang. Mesthi wae Si Klambi Abang ya tolah-toleh, nyawangi mbaka siji kancane sapa sing kira-kira duwe pokal gawe ngono kuwi.
Mbareng acara wis bubaran, neng ndalan padha rame. Si Klambi Abang dadi ngreti sapa sing gawe dhak-dhakan. Misuh-misuh, ning sambi jegagakan. Ing batin, "Titenana mengko yen wayahe besanan nggone Si Anu."
1 urun rembug:
menarik juga lucu apa mungkin tradisi
Post a Comment