Sunday 30 December 2007

JAKA DURUNG DUWE SIM

PAS surup ana pit montor mbandhang liwat ngarep omahe Simul. Swarane seru mbengung, ngumandhang ngratani kampung. Bantere kaya disa­watake. Pas neng ngarep omahe Simul gas-gasane di­sendhal-sendhal, sajak digawe-­gawe. Digawe ngece. Kupinge Simul kang wis sumriwing brebegen swarane dadi tansa­ya panas. Atine Simul luwih panas maneh. Dhadhane ke­mrungsung. Jalaran, kang nge­but kuwi pancen Jaka. Pit montore isih gres, anyar klenyar-klenyar. Dhasare Jaka pancen anake wong sugih, wong gedhe sekentol; seje ka­ro wong tuwane Simul kang gedhene mung sajenthike wong gering.

Nanging Simul ora dadi panas atine merga Jaka duwe pit montor anyar. Uga ora merga Jaka seneng ngebut liwat dalan ngarep omahe. Yen tiba nganti benjut rak ya disangga-sangga dhewe. Lha. Kang marakake dhadha­ne Simul dadi kemrungsung ora ana liya kejaba kembang pepujaning atine: Nunik, kang katut kebandhang kegiwang Jaka. Mangka wis karotengah taun Simul lan Nunik beba­rengan nglaras tembang-tem­bang ing sumilire angin mba­bar arum gandaning katresnan. Tresnane Simul marang Nunik prasasat wis katali sutra jingga; mung kutahe ge­tihe kang bisa misahake. Mung kari ngenteni dadine kembar mayang; kari ngenteni tiba­ning mangsakala. Simul ora nate ngira ora nate ngimpi yen kedadeyane bakal kaya ngono.

’’Piye Mul, yen ngono iku?’’ pitakone Nuryanto, kan­ca rakete Simul, sawijining wektu ngemu panyurung, se­tengah nantang ati lanange.

’’Upama kowe piye?’’

’’Sikat wae! Apa wedi karo bapake?’’

’’Ya ora ngono. Aku ya isih eling yen aku iki lanang, lan ya ora wedi getih. Ning rak kabeh iku sarana­ne dipikir luwih dhisik.’’

’’Yen dadak dipikir, iku jenenge ya isih mamang!’’

’’Ya ora. Saiki coba ta, takbelanana nganti bundhas wong Nunik dhewe ya se­neng, kok. Arep piye? Apa ora malah bakal ngeler wirang? Wong aku karo Nunik kuwi ya durung dikembarmayangi. Aku duwe hak apa?’’
’’Dadi kowe wis trima di­enyek kaya ngono kuwi?’’

’’Ya ditrimak-trimakake. Jane ya panas rasane ati iki. Nanging arep piye ma­neh? Rak ora ana kang bisa disalahake. Nyatane Nunik se­neng diboncengake pit mon­tor, kok. Mangka wedhus gudhig­en wae aku ora duwe. Karo­dene yen Nunik dhewe pe­ngin pindhah tangan kuwi rak ya hake, wong aku ya pari­basane durung nyekel es-te-­en-ka-ne.’’
Simul pancen mung lagi bisa ngelus dhadha; ngelus­-elus dhadhane kang selot kemrungsung. Luwih-Luwih yen wis tiba wayah bengi, nalika dheweke niba-tangi ing sepi-sepine dhewe.

Lan bengi kuwi, rembulan sesigar medhangkrang neng tengah langit dikepung abyore lintang-lintang. Angin sumi­lir dlusupan ing sela-selane gegodhongan. Jaka mban­dhangake pit montore nasak sepi-sepine wengi ing padesan. Hawa wengi saya adhem; marakake Nunik tambah kang­set olehe ngethapel ing bon­cengan.

’’Aja banter-banter Mas. Adhem ki lho!’’

’’Adhem pa wedi?’’

’’Ya adhem ya wedi. Sam­peyan mau kok ya ra ngga­wa helem ta?’’

’’Lali.’’

’’Sampeyan kuwi kok ya le sembrana. Sampeyan rak du­rung duwe SIM ta? Yen ngan­ti ketangkep piye, hayo!’’
’’Mandhak bengi-bengi wae kok.’’

’’Kok bengine. Yen ana apa-apane? Yen awake dhewe nganti tiba, nganti nemen; apa ore banjur konangan yen awake dhewe ora nganggo helem? Mangka sampeyan du­rung duwe SIM. Tinimbang dhuwit nggo mbayar dhen­dhan apa ora angur nggo ra­gad temantenan? Iku yen mung didhendha. Yen sam­peyan nganti mlebu pakun­jaran apa ra ya aku melu kelangan?’’

’’Ya pendongane aja nganti tiba. Aja nganti konangan.’’

’’Mulane aja banter-banter. Wedi tenan aku, Mas!’’

Dielingake kaya ngono, Ja­ka malah saya ndadra. Pit montore malah saya dibanterake. Mangka saya mlebu kam­pung dalane saya nggronjal. Nunik saya wedi. Rumangsa panyaruwene ora direwes, Nunik saya ngethapel sambi nyiwel dhadhane Jaka. Nanging Jaka malah saya seneng. Ora saya seneng merga ciwelane, ning saya seneng merga kethapel­ane.

’’Mas!’’

’’Hm.’’

’’Wedi ki lho, aku!’’

’’Ora usah wedi. Wis ta, percayaa karo aku.’’

’’Wis percaya. Ning pang­gah wedi kok!’’

’’Yen alon-alon ora ndang teka.’’

’’Ayo bali mulih wae, Mas!’’

’’Lho, kok bali, isih yah mene wae lho!’’

’’Hhhh...’’

Pit montor saka jinis pa­ling mutakhir kuwi saya mbe­rung; saya ninggalake kam­pung. Tujuwane: Sendhang Tirtarasa; watara selawe kilo saka desa Pagermanglung. Sendhang iku wis kondhang, lan saya kesuwur pinangka pa­pan wisata. Kok bengi-bengi? Bengi-bengi ya rame, senajan mapane ing tengah alas gung linang-liwung. Malah luwih akeh kang mara ing wayah bengi; sababe yen awan padha megawe. Lan maneh, banyu­ne sendhang kang dianggep marakake awet enom iku ora pati duwe khasiyat yen wa­yah awan.

Wengi saya nggremet. Adhem saya ngeket. Lintang­-lintang lan rembulan sesigar kungkum neng jero sendhang. Angin sumilir mbabar arum gandane kembang. Kembang mbarang-mbarang.

’’Nik?’’

’’Hm.’’

’’Wis teka!’’

Jaka milang-miling nggolek papan kanggo markirake pit montore. Dumadakan ana luwak liwat nyabrang dalan. Jaka dadi kaget gedandapan. Sikile midak rem, ning ta­ngane malah nyendhal gas-gasan. Pit montor mberung sanalika, monting, lan banjur nyasak grumbul sawise nglumpati kalenan sapinggire dalan. Wong loro bareng tiba cekakaran. Rembulan sesigar me­sem. Lintang-lintang uga me­sem. Nunik prembik-prembik nangis kelaran. Lara merga nandhang tatu. Getih seger netes-netes saka tatune. Jaka mung kebarut-barut.

’’Wis, ora usah nangis. Mung tatu ngono wae kok,’’ kandhane Jaka karo nyoba nangekake Nunik. Rembulan sesigar lan lintang-lintang saya me­sem. Nunik bisa ngadeg, na­nging mlakune sajak angel.

’’Mas, ayo bali wae!’’

’’Lara banget, Dhik?’’

’’Perih!” surnaure Nunik sambi mringis, mrecing nyangga rasa.

Nunik lungguh neng watu nalika Jaka nangekake pit montore. Pit montor diuripi, njut wong loro bareng bali nyasak tintrime wengi. Teka omah wis wengi banget. La­wang wis kancingan. Sadu­runge pamitan Jaka mbisiki Nunik supaya ora ngetarak-­ngetarakake olehe mentas gulung-koming neng grumbul­an­.

Tatune Nunik kang wiwit­ane dianggep sepele nyatane saya suwe ora malah saya mari. Kanthi sesidheman Nunik mertamba nyang dhokteran. Sejene iku uga pijet. Ora mung pisan pindho. Kerep. Nanging sajak panggah ora ana asile. Rasane awake saya ora karu-karuwan. Nganti wusanane dheweke pasrah, ora bisa maneh nutup-nutupi olehe saya ora sigrak kaya biasa­ne. Lan, ora bisa ora blaka nalika dheweke didhedhes wong tuwane­.

’’Ngono kok ya ra kandha dhek anu dhek anu. Ya yen mung tatu biasa wae. Yen nganti gegar otak piye, co­ba!’’ Bapake Nunik nutuh.

Sedhela wae kabar ngenani kahanane Nunik iku wis su­mebar warata saindenging kampung. Simul uga wis kru­ngu, dikandhani Nuryanto.

’’Mul, wis krungu kabar?’’

’’Kabar apa?’’

’’Kacilakan. Nunik kaci­lakan!’’

’’He!! Lha, wingi aku ketok dheweke neng pasar. Kapan?’’

’’Wis suwe. Mung, maune isih digawe wadi.”

’’Lho. Kok…’’

’’Kira-kira wiwitane ora pati dirasakake. Mangka sa­jake gegar otak.’’

’’Sepedhah montor? Karo Jaka?”

’’Ya.’’

’’Gegar otak tenan?’’

’’Kang iku durung dipes­thekake. Isih ngenteni ka­trangan resmi saka dhokter. Kang wis cetha, dhukun kang nate mijeti kandha --wonge dhewe wingenane kandha nyang aku-- yen wetenge Nunik kengser lan angel dibenakake. Ning, kang luwih bahaya maneh yen gegar otak tenan.’’

’’Apa ora nggawe helem?’’

’’Kira-kira ora. Ning puluh nggawea helem, wong Jaka kuwi durung duwe SIM kok. Harak ya panggah gedhe redanane!’’

’’Ya ngono iku oleh-olehe yen mung mburu penake. Durung duwe SIM kok wis wani-wanine nimpaki pit montore!’’
’’Kathik, ora heleman pisan!’’

Simul lan Nuryanto nggu­yu bebarengan. Ngguyu-nggu­yu welas. Welas marang kang lagi kebulet buntute kacila­kan. []


Sumber: JB

0 urun rembug: