PAS surup ana pit montor mbandhang liwat ngarep omahe Simul. Swarane seru mbengung, ngumandhang ngratani kampung. Bantere kaya disawatake. Pas neng ngarep omahe Simul gas-gasane disendhal-sendhal, sajak digawe-gawe. Digawe ngece. Kupinge Simul kang wis sumriwing brebegen swarane dadi tansaya panas. Atine Simul luwih panas maneh. Dhadhane kemrungsung. Jalaran, kang ngebut kuwi pancen Jaka. Pit montore isih gres, anyar klenyar-klenyar. Dhasare Jaka pancen anake wong sugih, wong gedhe sekentol; seje karo wong tuwane Simul kang gedhene mung sajenthike wong gering.
Nanging Simul ora dadi panas atine merga Jaka duwe pit montor anyar. Uga ora merga Jaka seneng ngebut liwat dalan ngarep omahe. Yen tiba nganti benjut rak ya disangga-sangga dhewe. Lha. Kang marakake dhadhane Simul dadi kemrungsung ora ana liya kejaba kembang pepujaning atine: Nunik, kang katut kebandhang kegiwang Jaka. Mangka wis karotengah taun Simul lan Nunik bebarengan nglaras tembang-tembang ing sumilire angin mbabar arum gandaning katresnan. Tresnane Simul marang Nunik prasasat wis katali sutra jingga; mung kutahe getihe kang bisa misahake. Mung kari ngenteni dadine kembar mayang; kari ngenteni tibaning mangsakala. Simul ora nate ngira ora nate ngimpi yen kedadeyane bakal kaya ngono.
’’Piye Mul, yen ngono iku?’’ pitakone Nuryanto, kanca rakete Simul, sawijining wektu ngemu panyurung, setengah nantang ati lanange.
’’Upama kowe piye?’’
’’Sikat wae! Apa wedi karo bapake?’’
’’Ya ora ngono. Aku ya isih eling yen aku iki lanang, lan ya ora wedi getih. Ning rak kabeh iku saranane dipikir luwih dhisik.’’
’’Yen dadak dipikir, iku jenenge ya isih mamang!’’
’’Ya ora. Saiki coba ta, takbelanana nganti bundhas wong Nunik dhewe ya seneng, kok. Arep piye? Apa ora malah bakal ngeler wirang? Wong aku karo Nunik kuwi ya durung dikembarmayangi. Aku duwe hak apa?’’
’’Dadi kowe wis trima dienyek kaya ngono kuwi?’’
’’Ya ditrimak-trimakake. Jane ya panas rasane ati iki. Nanging arep piye maneh? Rak ora ana kang bisa disalahake. Nyatane Nunik seneng diboncengake pit montor, kok. Mangka wedhus gudhigen wae aku ora duwe. Karodene yen Nunik dhewe pengin pindhah tangan kuwi rak ya hake, wong aku ya paribasane durung nyekel es-te-en-ka-ne.’’
Simul pancen mung lagi bisa ngelus dhadha; ngelus-elus dhadhane kang selot kemrungsung. Luwih-Luwih yen wis tiba wayah bengi, nalika dheweke niba-tangi ing sepi-sepine dhewe.
Lan bengi kuwi, rembulan sesigar medhangkrang neng tengah langit dikepung abyore lintang-lintang. Angin sumilir dlusupan ing sela-selane gegodhongan. Jaka mbandhangake pit montore nasak sepi-sepine wengi ing padesan. Hawa wengi saya adhem; marakake Nunik tambah kangset olehe ngethapel ing boncengan.
’’Aja banter-banter Mas. Adhem ki lho!’’
’’Adhem pa wedi?’’
’’Ya adhem ya wedi. Sampeyan mau kok ya ra nggawa helem ta?’’
’’Lali.’’
’’Sampeyan kuwi kok ya le sembrana. Sampeyan rak durung duwe SIM ta? Yen nganti ketangkep piye, hayo!’’
’’Mandhak bengi-bengi wae kok.’’
’’Kok bengine. Yen ana apa-apane? Yen awake dhewe nganti tiba, nganti nemen; apa ore banjur konangan yen awake dhewe ora nganggo helem? Mangka sampeyan durung duwe SIM. Tinimbang dhuwit nggo mbayar dhendhan apa ora angur nggo ragad temantenan? Iku yen mung didhendha. Yen sampeyan nganti mlebu pakunjaran apa ra ya aku melu kelangan?’’
’’Ya pendongane aja nganti tiba. Aja nganti konangan.’’
’’Mulane aja banter-banter. Wedi tenan aku, Mas!’’
Dielingake kaya ngono, Jaka malah saya ndadra. Pit montore malah saya dibanterake. Mangka saya mlebu kampung dalane saya nggronjal. Nunik saya wedi. Rumangsa panyaruwene ora direwes, Nunik saya ngethapel sambi nyiwel dhadhane Jaka. Nanging Jaka malah saya seneng. Ora saya seneng merga ciwelane, ning saya seneng merga kethapelane.
’’Mas!’’
’’Hm.’’
’’Wedi ki lho, aku!’’
’’Ora usah wedi. Wis ta, percayaa karo aku.’’
’’Wis percaya. Ning panggah wedi kok!’’
’’Yen alon-alon ora ndang teka.’’
’’Ayo bali mulih wae, Mas!’’
’’Lho, kok bali, isih yah mene wae lho!’’
’’Hhhh...’’
Pit montor saka jinis paling mutakhir kuwi saya mberung; saya ninggalake kampung. Tujuwane: Sendhang Tirtarasa; watara selawe kilo saka desa Pagermanglung. Sendhang iku wis kondhang, lan saya kesuwur pinangka papan wisata. Kok bengi-bengi? Bengi-bengi ya rame, senajan mapane ing tengah alas gung linang-liwung. Malah luwih akeh kang mara ing wayah bengi; sababe yen awan padha megawe. Lan maneh, banyune sendhang kang dianggep marakake awet enom iku ora pati duwe khasiyat yen wayah awan.
Wengi saya nggremet. Adhem saya ngeket. Lintang-lintang lan rembulan sesigar kungkum neng jero sendhang. Angin sumilir mbabar arum gandane kembang. Kembang mbarang-mbarang.
’’Nik?’’
’’Hm.’’
’’Wis teka!’’
Jaka milang-miling nggolek papan kanggo markirake pit montore. Dumadakan ana luwak liwat nyabrang dalan. Jaka dadi kaget gedandapan. Sikile midak rem, ning tangane malah nyendhal gas-gasan. Pit montor mberung sanalika, monting, lan banjur nyasak grumbul sawise nglumpati kalenan sapinggire dalan. Wong loro bareng tiba cekakaran. Rembulan sesigar mesem. Lintang-lintang uga mesem. Nunik prembik-prembik nangis kelaran. Lara merga nandhang tatu. Getih seger netes-netes saka tatune. Jaka mung kebarut-barut.
’’Wis, ora usah nangis. Mung tatu ngono wae kok,’’ kandhane Jaka karo nyoba nangekake Nunik. Rembulan sesigar lan lintang-lintang saya mesem. Nunik bisa ngadeg, nanging mlakune sajak angel.
’’Mas, ayo bali wae!’’
’’Lara banget, Dhik?’’
’’Perih!” surnaure Nunik sambi mringis, mrecing nyangga rasa.
Nunik lungguh neng watu nalika Jaka nangekake pit montore. Pit montor diuripi, njut wong loro bareng bali nyasak tintrime wengi. Teka omah wis wengi banget. Lawang wis kancingan. Sadurunge pamitan Jaka mbisiki Nunik supaya ora ngetarak-ngetarakake olehe mentas gulung-koming neng grumbulan.
Tatune Nunik kang wiwitane dianggep sepele nyatane saya suwe ora malah saya mari. Kanthi sesidheman Nunik mertamba nyang dhokteran. Sejene iku uga pijet. Ora mung pisan pindho. Kerep. Nanging sajak panggah ora ana asile. Rasane awake saya ora karu-karuwan. Nganti wusanane dheweke pasrah, ora bisa maneh nutup-nutupi olehe saya ora sigrak kaya biasane. Lan, ora bisa ora blaka nalika dheweke didhedhes wong tuwane.
’’Ngono kok ya ra kandha dhek anu dhek anu. Ya yen mung tatu biasa wae. Yen nganti gegar otak piye, coba!’’ Bapake Nunik nutuh.
Sedhela wae kabar ngenani kahanane Nunik iku wis sumebar warata saindenging kampung. Simul uga wis krungu, dikandhani Nuryanto.
’’Mul, wis krungu kabar?’’
’’Kabar apa?’’
’’Kacilakan. Nunik kacilakan!’’
’’He!! Lha, wingi aku ketok dheweke neng pasar. Kapan?’’
’’Wis suwe. Mung, maune isih digawe wadi.”
’’Lho. Kok…’’
’’Kira-kira wiwitane ora pati dirasakake. Mangka sajake gegar otak.’’
’’Sepedhah montor? Karo Jaka?”
’’Ya.’’
’’Gegar otak tenan?’’
’’Kang iku durung dipesthekake. Isih ngenteni katrangan resmi saka dhokter. Kang wis cetha, dhukun kang nate mijeti kandha --wonge dhewe wingenane kandha nyang aku-- yen wetenge Nunik kengser lan angel dibenakake. Ning, kang luwih bahaya maneh yen gegar otak tenan.’’
’’Apa ora nggawe helem?’’
’’Kira-kira ora. Ning puluh nggawea helem, wong Jaka kuwi durung duwe SIM kok. Harak ya panggah gedhe redanane!’’
’’Ya ngono iku oleh-olehe yen mung mburu penake. Durung duwe SIM kok wis wani-wanine nimpaki pit montore!’’
’’Kathik, ora heleman pisan!’’
Simul lan Nuryanto ngguyu bebarengan. Ngguyu-ngguyu welas. Welas marang kang lagi kebulet buntute kacilakan. []
Sumber: JB
0 urun rembug:
Post a Comment